برای دویستمین قربانی کرونای امروز، آه از دل‌های سوخته

چه آن را داشته باشیم یا نه ، هیچ یک از ما نمی دانیم ، اما این توهم را داریم. توهم که در ابتدا پر از ترس برای ما بود ، اما روزهایی که گذشت ، دفاتر باز ، بیمارستان هایی که متروک بودند ، ترس خود را از دست دادیم و اوه ، اکنون که امروز برمی گردیم. و این بار به نظر می رسد بسیار سخت تر از گذشته.
همین دیروز با عکس از بیمارانی که در تنفس با یک دستگاه تنفس در پارکینگ بیمارستان مسیح دانشواری مشکل داشتند تعجب کردیم.
دکتر ناجی در توضیحات خود گفت: “من باید”. “تختخواب ها پر از بیماران است و ما برای کسانی که در انتظار انتظار هستند راه حلی پیدا کرده ایم.”
دیروز دوست خوب من دکتر حامد محمدی در مورد وضعیت بیمارستان آنها نوشت. یکی از تختخواب ها ، که در صورت خالی بودن ، برای بهبود بیماران نیست.
تا آخر روز نگذشته بود که مون هاشمی با یک ایستاد 70 پایی در تاج ، روز بعد تهران را شوکه کرد.
دیشب لاله صدیک درباره درگیری مادرش با تاج و شدت جنگ گفت. آنچه گفته شده است.
در یک ماه ، او نگران جنگ مادرش با تاج است. مادری که با یک فن تنفس می کرد و تقریباً آماده جشن گرفتن تاج بود.
امروز صبح ، با این حال …
لحظاتی پیش ، امروز تعداد قربانیان اعلام شد. 199 نفر را که نمی شناسیم ، و من می دانم که مادر همکار عزیز ما فاطمه پاچاله نژاد است.
همدردی با دوستان در چنین شرایطی کم کاری نیست که بتوانم انجام دهم. تنها چیزی که می دانم این است که آنها در یک زمان عجیب و غریب می گذرند.
دقیقاً مثل همه کسانی که یک عزیز را از دست داده اند.
این فاجعه ای است که هر لحظه سایه اش سنگین تر می شود و حالا که می گویند ماسک راهی برای ضرب و شتم اوست ، می خواهم کمی جدی تر آن را جدی بگیرم. می توان این روزهای دشوار را پشت سر گذاشت.

41 41