خروج پرهزینه آمریکا – مجله زنده خبری

با خروج غیرمسئولانه نیروهای آمریکایی از افغانستان ، ایالات متحده نیز توازن را برهم زده و درگیری را تشدید کرده ، بی ثبات و هشدار دهنده است. در هر صورت ، دیر یا زود او مجبور شد نیروهایش را از افغانستان بیرون بکشد. اما رویكرد تخریب كننده این كشور نیز باید در جریان مذاكرات بین افغانستان دوحه مورد توجه قرار گیرد. در طی توافق نامه امضا شده در سال 2019 ، تمرکز اصلی بر خروج ایمن نیروهای آمریکایی از منطقه بود ، نه ایجاد صلح و ثبات در افغانستان. اجرای توافق نامه آمریکایی ها باعث تقویت طالبان از نظر نظامی ، اجتماعی و بین المللی شد. این امر باعث تضعیف دولت مرکزی افغانستان نیز شده است. از آنجا که دولت مرکزی در این مذاکرات حضور نداشت و طالبان وعده آتش بس نمی دادند ، تعداد زیادی از زندانیان طالبان از زندان ها آزاد شدند که این امر آنها را از نظر نظامی و روانی دولت مرکزی افغانستان تقویت کرد. در طی این روند ، شاهد تضعیف روحیه نیروهای دولتی و تقویت نیروهای مخالف بوده ایم و وضعیت فعلی را می توان نتیجه این پیشرفت دانست.

وضعیتی که در صورت ادامه می تواند عواقب و هزینه های متفاوتی برای کشورهای منطقه داشته باشد و شاید شکل گیری چنین وضعیتی یکی از اهداف ایالات متحده در پیگیری این نتیجه باشد. با این تصویر ، ما نمی توانیم چشم انداز روشنی برای آینده افغانستان تصور کنیم ، زیرا هیچ یک از نیروهای درگیر در افغانستان نمی توانند غلبه کنند. نه دولت افغانستان قدرت کافی برای شکست دائمی طالبان را دارد و نه طالبان که به دلیل پیشرفت های اخیر موفق به تصرف مناطق شده اند. زیرا از قدرت و ظرفیت لازم برای تسلط بر مناطق اشغالی در طولانی مدت برخوردار نیست و نمی تواند آن را ساماندهی کند. در ابتدا ، طالبان ساختاری داشتند که در آن یک رهبر وجود داشت که نماینده ای برای مناطق مختلف اشغالی منصوب می کرد ، اما هیچ اشاره ای به قانون اساسی ، جامعه مدنی ، حضور مردم و انتخابات نشده بود. اگرچه ممکن است برخی از افراد در روستاهای دور افتاده چنین انتظاری از دولت نداشته باشند ، اما افرادی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند با طالبان مخالف هستند و جنگ در حال افزایش است.

تردیدی نیست که تعیین آینده افغانستان در برابر سالها رنج و بی ثباتی همچنان بر عهده مردم افغانستان است. ایران همچنین امنیت و ثبات را برای کابل به دلیل همجواری با افغانستان و مرزهای مشترک بسیار مهم می داند. اگر دولت مرکزی در کابل مستقر نباشد ، هیچ مسئولیتی وجود نخواهد داشت و این می تواند مشکلات امنیتی زیادی ایجاد کند. علاوه بر این ، هجوم مهاجران از افغانستان و فشار بیکاری به دلیل وضعیت ایران ، مشکلات بهداشتی ، هزینه های تحمیل شده از طریق یارانه به دولت و … مشکلات زیادی را برای ایران ایجاد خواهد کرد.

روشن است که درگیری و ادامه جنگ نمی تواند مشکل دو طرف را حل کند و آینده سیاسی روشنی را برای افغانستان ارائه دهد. طالبان یک جنبش روستایی مبتنی بر قومیت است که می تواند در دولت مرکزی شرکت کند. اما قطعاً همه افغانها به طالبان تعلق ندارند و این گروه فقط می توانند بخشی از جامعه افغانستان باشند. اگر طالبان به دنبال دستیابی به این مهم هستند ، باید آن را از طریق آشتی و گفتگو بین افغانها دنبال کنند ، زیرا تجربه نشان داده است که جنگ نمی تواند راه حل مشکل سیاسی افغانستان و تنها راه دستیابی به اهداف مطلوب سازش باشد. .

310311