اسپیس ایکس به ماه نمی خورد/ باز پای چین در میان است

بیل گری، ستاره شناس، که نقش کلیدی در کشف این برخورد داشت، روز شنبه (12 فوریه) گفت که در شناسایی موشک اشتباه کرده است.

او می‌گوید این موشک ممکن است بخشی از موشک Long March3C 3C چین باشد که در طی ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 به ماه پرتاب شد. این موشک فضاپیمای Changhai 5 را فرود آورد که نمونه‌هایی از ماه زمین را در سال 2020 بازگرداند. .

گری پروژه پلوتو را اجرا می کند، یک نرم افزار ردیابی پرکاربرد برای اجرام نزدیک به زمین، سیارک ها و دنباله دارها. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از جان جورجینی، مهندس آزمایشگاه موتور جت ناسا، اصلاحی را در وب سایت خود منتشر کرد.

جورجینی صبح شنبه نامه ای به گری نوشت و توضیح داد که فضاپیمای DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین اگر بخشی از آن به ماه برخورد کند عجیب است. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشا آن، همچنان در راه برخورد با ماه است و انتظار می رود در روز چهارم مارس (14 اسفند) ساعت 7:25 به وقت شرقی (15:55 تهران) به سمت مخفی شدن برود. نیمه پنهان ماه این رویداد از روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا در کشف موشک مرتکب اشتباه شده است.

او نوشت: «بعد از دیدن ایمیل جان، شروع به بررسی آرشیو ایمیل خود کردم تا بفهمم چرا اولین بار هفت سال پیش آن را به عنوان بخشی از موشک DSCOVR شناسایی کردم. من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا ثابت کنم این شی بخشی از موشک DSCOVR است.

از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده می کند که به طور معمول اجرام نزدیک به زمین را برای ارزیابی تهدید آنها مطالعه می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR شیئی به نام “WE0913A” را کشف کرد که در ابتدا تصور می شد یک شی فضایی طبیعی است.

اندکی پس از آن، یک ستاره شناس برزیلی در یک کنفرانس خبری گفت که این جرم به دور زمین می چرخد، نه خورشید، و نشان می دهد که ممکن است یک شی ساخته دست بشر باشد. بعد از صحبت با ستاره شناس، گری و سایر محققان دریافتند که WE0913A دو روز پس از پرتاب DSCOVR از ماه گذشت.

گری ادامه داد: من و گری شناسایی این شی را به عنوان مرحله دوم موشک فالکون 9 تایید کرده ایم. این جسم درخششی را داشت که انتظار داشتیم و در لحظه مناسب ظاهر شد و در مدار قابل قبولی در حال حرکت بود. اما او خاطرنشان کرد که شواهد به جای قانع کننده تصادفی بودند.

سپس به چیزهای عجیبی در مورد مدار “WE0913A” برخوردم. با توجه به اینکه هیچ مانوری انجام نشده است، موشک باید قبل از عبور ماه در مداری عجیب به دور زمین بوده باشد. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییرات می تواند به دلیل نشت سوخت باقی مانده در موشک باشد که در بین موشک های قدیمی بسیار رایج است. با این حال، چنین تغییری در مسیر DISCOVR به مقدار غیرعادی سوخت نیاز داشت، اگرچه هنوز امکان پذیر بود.

گری گفت: “من در آن زمان راه DISCOVR را نمی دانستم و عبور از ماه محتمل به نظر می رسید.” اما پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه شی دیگری اندکی قبل از مارس 2015 به مداری پرتاب شده است که تعداد کمی از فضاپیماها قادر به رسیدن به آن هستند. این جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قانع کننده نیستند.

اما آیا این اولین بار است که بقایای یک موشک به ماه برخورد می کند؟

مطمئنا برخورد موشکی با ماه بیشتر از سوزاندن آن در جو زمین و انتشار ذرات اکسید فلزی با محیط زیست سازگار است. ماه فاقد جو است، بنابراین نمی توان از آن در برابر اثرات زباله های فضایی محافظت کرد و برخورد این اجرام باعث ایجاد یک دهانه بر روی آن می شود.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی تصویری از یک دهانه 19 متری در مریخ گرفت که در مارس 2013 ایجاد شد، زمانی که یک سیارک 500 کیلوگرمی 10 برابر سریعتر از یک موشک برخورد کرد. صدها درگیری کوچکتر در دهه گذشته رخ داده است.

برخورد قریب الوقوع در نیمه پنهان ماه رخ می دهد، بنابراین ما نمی توانیم آن را مشاهده کنیم، اما فضاپیمایی که به دور ماه می چرخد ​​می تواند دهانه ایجاد شده پس از برخورد را به تصویر بکشد. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، مرحله بالایی موشک های مورد استفاده در ماموریت فرود آپولو که به طور قابل توجهی بزرگتر بودند، برای ثبت ارتعاشات خود با لرزه نگارهای نصب شده بر روی ماه و بررسی لایه های داخلی ماه نیز به ماه برخورد کردند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که متوقف شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگارهای چینی Changi 4 قادر به ارائه اطلاعات مفید خواهند بود یا خیر.

در سال 2009، در طی ماموریت LCROSS ناسا، فضاپیما با برنامه ریزی قبلی به سطح ماه برخورد کرد و ذرات برخورد میکروسکوپی ساخته شد.

آلودگی بیولوژیکی

با توجه به موارد فوق، ایجاد یک افتتاحیه جدید مشکلی ندارد. در حال حاضر حدود نیم میلیارد دهانه در ماه با قطر 10 متر یا بیشتر وجود دارد. یکی از مواردی که باید نگران آن بود، آلودگی ماه به میکروب ها یا مولکول های زنده است که در آینده ممکن است شواهدی از حیات باستانی در ماه تلقی شوند.

اکثر کشورها متعهد به رعایت دستورالعمل های حفاظت از سیاره و به حداقل رساندن خطر انتقال آلودگی بیولوژیکی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این مهم هم از نظر اخلاقی و هم علمی است. بخش اخلاقی این است که درست نیست اکوسیستمی که ممکن است در سیارات دیگر وجود داشته باشد با فرستادن موجودات زمینی به این سیاره به خطر بیفتد، اما ما می خواهیم شرایط طبیعی سیارات دیگر را به صورت علمی بررسی کنیم و آنها را آلوده نکنیم. ما ناخواسته تهدید یا تخریب می کنیم.

بزرگترین نقض دستورالعمل های کمیته تحقیقات فضایی در سال 2019 رخ داد، زمانی که یک ساکن اسرائیلی سطح زمین، حامل نمونه هایی از دایناسورها و هزاران خرس آبی، به ماه برخورد کرد. این موجودات نیم میلی متری می توانند در خلاء زنده بمانند، اما فعال نخواهند بود. این موجودات و میکروب ها که احتمالاً در روده آنها زندگی می کنند، اکنون در محل برخورد پراکنده شده اند.

به احتمال زیاد هیچ کدام از آنها به منطقه ای که آب کافی برای احیا و فعال شدن وجود دارد نمی رسند، اما نباید ریسک کنیم.