رد پای «خاموش» بر دیوارهای شهر

او 23 ساله است و از سال 1986 از دفاتر نقاشی به دیوارهای شهر نقل مکان کرده است. بیشتر آثار او با نام “خاموش” همراه است. او می گوید که نام مستعار خود را از مولوی قرض گرفته و معتقد است که انتخاب نام “خاموش” ، که اتفاقاً هیچ تفاوتی با شخصیت آرامش ندارد ، به شدت بر نقاشی ها ، زندگی و روابط وی تأثیر گذاشته است.

“قبل از شروع نقاشی دیواری ، من علاقه زیادی به ادبیات داشتم و نام” آرام “را از مولوی گرفتم. شخصیت من همیشه ساکت بوده و در تمام این سالها تحت تأثیر این نام بوده ام و این نام بر روی من نیز تأثیر داشته است. “در واقع ، ما منطقی شدیم و شکل گرفتیم.”

داشتن عنوان هنرمندان گرافیتی یک سنت قدیمی است. آنها اغلب نمی خواهند نام و چهره آنها فاش شود ، بنابراین یک نام مستعار انتخاب می کنند.

وی می گوید: “لقبی که مردم انتخاب می کنند مانند ماسکی است که روی صورت خود می گذارند.” شخصیت و تمام احساسات آنها در پشت این نقاب پنهان است. در نقاشی های دیواری ، معمول است که افراد شخصیت خود را ایجاد می کنند و به هزار و یک دلیل شخصیت واقعی خود را نشان نمی دهند. بنابراین فقط نام ها و آثار قابل مشاهده است و نتیجه هزاران برداشتی است که هر شخص می تواند از نقاشی ها داشته باشد. “این رسم است که هنرمندان گرافیتی تصویر خود را نشان نمی دهند ، اما واقعیت این است که من شخصاً دوست ندارم تصویر خود را نشان دهم این است که هم می خواستم آن سنت را حفظ کنم و هم می توانم راحت تر کار کنم.”

وی که اخیراً برخی از کارهای خود را با موضوع تاج انجام داده است و یا آلمانی های از تاج را به عنوان “ماسک” در نقاشی های دیواری خود گنجانده است ، معتقد است که تمرکز بیش از حد روی مضامین از اهمیت موضوع و در نتیجه اثربخشی تصویر می کاهد. و به همین دلیل تعداد آثار با موضوع تاج را محدود کرده است.

یکی از مشهورترین آثار او در موضوع تاج ، در مارس 1998 ، با شیوع ویروس تاج ، بر روی دیواری نزدیک مرکز شهر باقی ماند. آن روزها تصویری در شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخد ​​و تصویری از پرستاری را که تابلویی را در دست داشت نشان می داد “نترس” نشان می دهد. تقریباً یک سال بعد ، نقاشی هنوز روی دیوار باقی مانده است.

او ساکت می گوید: “تاج و تخت فصل جدیدی را برای همه شروع کرده است و این برای من همین بود.” تا بتوانم کارهایم را به قبل و بعد از تاج تقسیم کنم. اولین کار من با موضوع تاج “نترس” بود که بسیار مشهود بود. در زمانی که اوایل تاج بود و مردم به ندرت بیرون می رفتند ، من موفق شدم این کار را به مدت دو روز در خانه انجام دهم و سپس آن را در خیابان بچسبانم. من تصویری از یک پرستار را که یک کاغذ در دست داشت انتخاب کردم و عبارت “نترس” را به عنوان پیام پرستار انتخاب کردم. معنی اول آن ترس نداشتن است. ترس یکی از مهمترین مشکلات بشر است و می خواستم بگویم ترس مخرب است و نباید ترسید.

اما برخی از افراد در شبکه های اجتماعی با این طرح شوخی کردند و به جای عبارت «نترس» در پرستار نوشتند «بگذارید بترسیم» و بعداً پیغام دادند که باید بترسیم تا چنین اتفاقاتی نیفتد. حالا اگر می خواهم این نقشه را دوباره ترسیم کنم ، در دست پرستار می نویسم: “بیایید کمی بترسیم.”

اما معنای دیگر “نترس” این بود که پرستار گفت “نترس” (ما نمی ترسیم). “این معنای پنهان این عبارت است که توسط کسانی گفته می شود که در خط مقدم مبارزه با تاج هستند و جان خود را برای نجات جان مردم در این وسط داده اند ، اما من بندرت کسی را دیده ام که چنین برداشتی داشته باشد.”

نقاشی دیواری ، شغلی که حداقل در ایران اگر ارتباطی با شهرداری ها و گالری ها نداشته باشد ، درآمد ندارد. به همین دلیل است که بیشتر هنرمندان نقاشی دیواری سالها از نوجوانی تا اوایل بزرگسالی را سپری می کنند و سپس آنجا را ترک می کنند. سایلنت یکی از هنرمندانی است که بیش از 10 سال در این حرفه فعالیت داشته است. با این حال ، مدتی نیز با شهرداری ها و گالری ها کار کرده است.

این هنرمند می گوید: “گرافیتی معمولاً از نوجوانی شروع می شود و چالش ها و بحران هایی دارد.” اما نقاشی های دیواری در تمام این سال ها با من بوده و بر من تأثیر گذاشته است. فراز و نشیب های زیادی دیدم و گاهی ناامید می شدم ، اما ادامه می دادم. زیرا آنچه در جستجوی آن بود را در دیوار نویسی یافتم. فهمیدم که این برای من است و من برای آن هستم ، بنابراین ادامه دادم. جذابیت دیوارنویسی تکرار نشدن آن است و همیشه کارهای زیادی برای انجام وجود دارد. هنری که قاب ندارد و می توانید هر کاری که می خواهید انجام دهید. در واقع ، گرافیتی به من هویت می بخشد.

اینطور نبود که من از ابتدا بتوانم از روی دیوار نویسی درآمد کسب کنم. بنابراین من کارهای دیگری با او انجام دادم ، اما نتوانستم هیچ یک از آنها را ادامه دهم. به عنوان مثال ، من در کلوپ ها و رستوران ها کار می کردم ، اما هرگز نمی توانستم با او تماس بگیرم. زیرا آنها چیزهایی می خواهند که من آنها را دوست نداشتم و از طبیعت دیوارنویسی دور بودند. “فکر کردن در پشت نمودار برای من همیشه مهم بوده است ، بنابراین سعی کردم روی خودم کار کنم.”

خاموش همچنین تجربه برگزاری نمایشگاه گالری را بازگو می کند: “هنر همیشه نگاهی رسمی به نقاشی های دیواری از بالا به پایین داشته است.” شاید به این دلیل که هنرمندان گرافیتی جوان هستند. طبیعتاً زمان می برد تا گرافیتی خودش را اثبات کند. برگزاری نمایشگاه با ماهیت نقاشی دیواری متناقض است ، اما من آگاهانه آنها را پذیرفتم و سعی کردم کاری که در خیابان ارائه می دهم متفاوت از کار نمایش داده شود. “هنرمندانی که من آنها را دوست داشتم و از آنها الهام گرفته ام نیز نمایشگاه هایی را به نمایش گذاشته اند و اتفاقاً کارهای آنها نیز به پیشرفت دیوارنویسی کمک کرده است.”

سایلنت درباره تأثیر رسانه های اجتماعی بر روی دیوار نویسی نتیجه گیری می کند: دیوارنویسی ها همیشه ماهیت خود را حفظ می کنند. دیوارها و هنرمندان همیشه آنجا هستند ، اما عکس هایی که از نقاشی های دیواری گرفته شده و در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده است ، طبیعتاً به ماندگاری بیشتر آثار کمک می کند. در واقع می توان گفت که این مسئله هم تأثیرات مثبت و هم تأثیرات منفی دارد؛ “این واقعیت که آثار بیشتری دیده می شوند ، مثبت است و توجه کمتری به خیابان ها می شود که باعث تنبلی هنرمندان شده است.

در اینجا برخی از نقاشی های دیواری ساکت در شهر آورده شده است:

انتهای پیام