آقایان، جشنواره تئاتر فجر که شوخی نیست!
اگر کسی به قطار جوایزی که در این جشنواره اهدا می شود نگاه کندبدون شک او به خودش خواهد گفت تئاتر ایران که چنین پایانی داشت چه سال پرباری را پشت سر گذاشت.
اما واقعیت چیز دیگری است. مراسم اختتامیه سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر شوخی تلخی بود. این جبران کمبود سال گذشته بود که مدیران هنرهای نمایشی به جوایز بی شماری در بخشها و صنایع مختلف روی آوردند ، این یک اتفاق بی روح بود. اما حتی با این ترفند آب برای مسئولان و مدیران گرم نمی شود بهناز جعفری در یک سخنرانی کوتاه روی صحنه به درستی صحبت می کند“من امشب احساس غریبی می کنم ، احساس می کنم این یک جشن عجیب است. “سوزاندن عجیب از تمام دهانه های این اتاق ناشی می شود.”
این احساس عجیب و سرد بر مراسم اختتامیه سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر غلبه داشت و لباس های عجیب نوید محمدزاده جدا از جنجال در فضای مجازی ، دستاورد دیگری برای برگزارکنندگان نداشت.
مراسم شب گذشته در تئاتر فجر نمونه عینی رویدادی بود که با تکیه بر کمیت قصد دارد کیفیت پایین آن را پنهان کند. آیا برگزارکنندگان این جشنواره واقعاً تعداد جوایزی را که داده اند حساب کرده اند؟ آنها واقعاً یکبار فکر نکرده اند که در کجای دنیا ، یک جشنواره تئاتر یا هنرهای دیگر ، همه این بخشها و شاخه ها و جوایز در یک ردیف مرتب شده اند؟
همه این مقوله های مختلف و همه این جوایز هیچ ارتباطی با واقعیت تئاتر سال گذشته در کشور نداشت. مانند سایر آثار ، این کار فقط تا پایان سال اتفاق افتاد ، زمانی که مدیران هنری وزارت فرهنگ و رهبری اسلامی دست خالی برای گزارش عملکرد نداشتند.
مدیران تئاتر و برگزارکنندگان جشنواره در کشور از خود نپرسیدند که هنر که یک سال تعطیل است ، تئاترهایش ورشکسته شده و هنرمند آن بیکار است چه فایده ای دارد؟ مگر اینکه خود آقایان مسئول باشند.
در حالی که مجریان کم درآمد در مشکلات مالی به سر می برند ، جوانان تحصیل کرده آنها آینده شغلی ندارند و بخش خصوصی که در طی چند سال گذشته بیشترین بار تئاتر را در کشور متحمل شده است ، در آستانه سقوط است. مراسم اختتامیه سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر نمونه ای از این جمله معروف است که می گوید: “خورشید روی لگن با هفت دست ، چیزی برای شام و ناهار”.
5757