عمومی

ناگفته‌هایی درباره شهادت غواصان در کربلای ۴

اگر به یاد بیاوریم در سال 1394 گزارش شد که پیکر 175 شهید غواص در عملیات کربلای 4 با دستبند بسته شده است. این خبر موجی از احساسات را در بین مردم کشورمان به راه انداخت. اطلاعات تکمیلی بعداً نشان داد که همه این غواصان با دستبند بسته نشده اند. یعنی حداقل بیشتر آنها قبل از تشییع بر اثر جراحات جنگی به شهادت رسیدند و برخلاف آنچه در جامعه پخش شده بود، بحث زنده به گور کردن آنها چندان مهم نبود. در سالروز عملیات کربلای 4 به موضوع غواصان دستبند می پردازیم.

به گزارش مجله زنده خبری، روزنامه جوان نیز می نویسد: کربلای 4 عملیات فرود است. نام عملیات آب و خاک در واژگان جنگ پس از عملیات خیبر آمده است. البته در عملیات رمضان، دشمن در منطقه عملیاتی آب را رها کرد و زمین های منطقه را به خشکی تبدیل کرد، اما به طور کلی و طبیعی تر، خیبر اولین عملیات فرود در ایران بود.

بعد از عملیات خیبر، عملیات بدر و سپس والفجر 8 دو عملیات بعدی بود که به آنها آبی خاکی نیز می گفتند. اما در عملیات والفجر 8، جنگ تحمیلی با پدیده غواصان به ویژه گردان های غواصی که باید بار موج اول عملیات را تحمل می کردند و خط اول دشمن را می شکستند بیشتر آشنا شد و راه را برای موج دوم و سوم هموار کرد. نیروهای فرود.

غواصان در فتح فاو (والفجر 8) کاری کردند و کارستان و شست خوبی به دشمن نشان دادند. سپس در عملیات کربلای 4 برای شکستن خطوط دشمن دوباره لباس سیاه خود را پوشیدند و متصرفات فاو را تکمیل کردند، اما این بار عملیات پلنگ و غواصی جزو اولین گروه ها بودند که تعداد قابل توجهی از آنها یا اسیر شدند یا به شهادت رسیدند.

اسیر غواصان، انتقام والفجر 8 که تنها یک سال از عمرش می گذشت، بازگشایی شد. گزارش‌هایی مبنی بر آزار و اذیت نیروهای دشمن با غواصان بعداً توسط آزادی‌خواهان ایرانی دریافت شد که نشان می‌دهد بعثی‌ها تمرکز ویژه‌ای روی لباس‌های سیاه داشتند، اما همان اسرا که آزار و اذیت غواصان توسط بعثی‌ها را به یاد می‌آورند، اذعان داشتند که هیچ‌کس دشمن را ندیده است. غواصان کشته شدند.

تحقیقات بعدی نشان داد که دستور خاصی برای کشتن زندانیان ایرانی با دستبند یا زنده به گور شده وجود ندارد. در نهایت ممکن است تعدادی از این غواصان با تصمیم خودسرانه افسران میدانی به شهادت رسیده باشند. در غیر این صورت، اسیر شدن چند صد نفر از نیروهای ایرانی در کربلای 4 نشان داد که استراتژی دشمن در این عملیات، گرفتن اسیر هر چه بیشتر برای کشتن آنها بود.

تا سال 1369 همه اسرای کربلای 4 و بعد از آن تعدادی از اسرای کربلای 5 ناشناس بودند. دشمن برای آنها در نزدیکی تکریت اردوگاهی به نام تکریت 11 ایجاد کرده بود که هیچ افسر صلیب سرخ به آن دسترسی نداشت. این اسرای مفقودالاثر که تعداد قابل توجهی از آنها حداقل چهار سال است که در ایران شهید محسوب می شوند و دارای سنگ قبر بوده اند، بعدها سرنوشت رزمندگان ایرانی کربلای 4 را در هاله ای از ابهام قرار دادند و زمینه را برای شایعه سازی فراهم کردند.

در پایان باید بگوییم که اگرچه موضوع شهادت جمعی از 175 شهید کربلای 4 تا حد زیادی منتفی است، اما نباید فراموش کرد که شهادت اسرای ایرانی توسط دشمن در همان منطقه عملیاتی نیست. چیزی که کاملا قابل انکار است. به خصوص در ماه های اول جنگ که مردم عادی در مناطق جنگی حضور داشتند، جنایات هولناکی در حق این افراد و سربازان ایرانی صورت گرفت که بررسی آن زمان می برد.

انتهای پیام/

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا