گفتا ز که نالیم؛ به بهانه 22 بهمن

انقلاب ما در تاریخ بی نظیر بود. من در حال حاضر درباره چگونگی این اتفاق بحث نمی کنم. اما این واقعیتی است که اتفاق افتاده و عظمت آن مورد تایید دوستان و دشمنان در ابعاد مختلف است و برخی به دلایل سیاسی آن را پنهان می کنند. ایران اکنون در بسیاری از ابعاد جهان حضور دارد. مصدومیت های زیادی هم داشتیم. اما اگر نتوانسته ایم به خوبی از آن بهره برداری کنیم، این نقطه ضعف ماست. به خودمان برگردیم و از روی عشق به مقام و استقامت با هم دست بدهیم و راه را آسیب شناسی کنیم و با عزمی راسخ به هم کمک کنیم.

سفر رئیس جمهور به مسکو رویداد مهمی بود، اگرچه برخی در مورد چگونگی نشستن بر سر میز مذاکره و شکل ظاهری صحبت کردند. رزمایش مشترک سه کشور چین، روسیه و ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. مسائل مهم توافق 25 ساله با چین یا قرارداد 20 ساله با روسیه است. به آنها پیمان های شانگهای و اوراسیا را اضافه کنید. همه اینها نشان از پویایی سیاست خارجی ایران دارد.

عده ای هستند که به همه چیز با دید منفی نگاه می کنند و از هر کاری که دولت انجام می دهد انتقاد می کنند. برخی از همه دولت ها انتقاد می کنند و اصلاً به جمهوری اسلامی اعتقاد ندارند، اما برخی دیگر با حکومت خاصی مشکل دارند. اگر حکومت مطابق میل آنها بر سر کار بیاید، کاستی های آن را توجیه می کنند. بنابراین اگرچه برخی نگران افتادن ایران در دام شرق هستند که در مواردی توجیه پذیر است، اما نباید نتیجه گرفت که اگر در دام غرب بیفتیم بهتر است و عوارضی ندارد. من وارد این بحث نمی شوم. آنچه مهم است استقلال و قدرت ملی است که همه علاقمندان به طیف های مختلف باید به آن فکر کنند و برای آن تلاش کنند. دولت بیشترین مسئولیت را دارد.

طرح سؤال نشان می دهد که برخی از فعالیت ها از بیرون شروع شده است، اما جای کار زیاد است. اگر شکست بخوریم، موفق نخواهیم شد.

وقتی میزان ارز را با همسایه روسیه می بینیم و به سهم اندک خود و با تراز بسیار منفی از طرف ایران نگاه می کنیم، باید خیلی ناراحت شویم و بگوییم بستگی به ما دارد. یا هر کدام از قد و قامت ناقص ما.

ما باید سطح استفاده و توانایی های خود را به حدی افزایش دهیم که کشورهای چین و روسیه از درخواست ما و استعداد ما در دریافت و انتقال فناوری شگفت زده شوند. ما باید هر چه زودتر این هنر را به نمایش بگذاریم. دانشگاه‌ها و صنایع باید حرکت کنند و فرصت را برای تحول آموزش و مهارت‌ها برای عموم مردم استفاده کنند. من در مورد تکامل آموزش و پرورش و اهمیت آن نوشتم. اگر این کار را نکنیم، دست به کار می شوند و ما همچنان باید در ضعف خود منفعل باشیم. علیرغم مبارزات در برخی زمینه ها، در بسیاری دیگر نشان داده ایم که نبوده ایم. چرا باید محصولات کشاورزی به کشور بازگردانده شود؟ چرا هنوز نظم واقعی، اطلاعات صحیح و سیاست واحد در داخل و خارج نداریم، با وجود اینکه هنوز از آمار و اطلاعات و پنجره و … صحبت می کنیم. تحریم های آمریکا علیه ما بیش از تقصیر آنها، گستاخی ما یا خیانت نفوذی های داخلی است.

ما هنوز هم در مصرف داخلی انرژی، آب، نفت و خیلی چیزهای دیگر اول هستیم. چقدر دردناک است که کارخانه های ما به دلیل مصرف بی رویه گاز داخلی میلیاردها دلار ضرر می کنند و ما جرات تصمیم درست را نداریم. در غیاب رکوردشکنی حفاظت از محیط زیست، دست دیگران را در انتظار و نق زدن بستیم. خود دولت ها در چنین رفتاری نه تنها برای ملت پیشگام هستند. که مردم با دین پادشاهان خود مخالفند.

دولت باید در این زمینه کار کند، اما بدون حمایت ملت چه کار می تواند بکند؟ رئیس جمهور فعلی نشان داده که سخت کوش است، هرچند ممکن است در برخی از انتخابات یا انتصابات خود حرفی برای گفتن داشته باشد. اینکه او بلافاصله پس از سفر پرمشغله به کرمان به کرمان سفر کرد نشان از علاقه او به کار و همدردی با همه مصائب کشور دارد. اگر واقعاً برای تولید ارزش قائل شوند و مانع خروج سرمایه از خارج از کشور شوند، این جای امیدواری است که اگر اعضای دولت بتوانند از این راه پیروی کنند، می تواند بسیار امیدوارکننده باشد.

اینکه از چین و روسیه یا سایر کشورهای منطقه انتظار داشته باشیم که به فکر کشور خود نباشند، فکری بی اساس است و اگر فکر کنند به کشور خود خیانت کرده اند. اما اگر نتوانیم از این توانایی ها استفاده کنیم، این ناتوانی ماست.

ملت نیز باید ظرفیت خود را افزایش دهد. تقویت بخش خصوصی، راه اندازی کسب و کار اما منجر به هرج و مرج نشود، شرکت ها و کنسرسیوم های بزرگ تشکیل دهید و ارزش ها را مدیریت کنید. رقابت باید از سطح داخلی تغییر کند و برای رقابت با کشورهای خارجی و جلوگیری از تقلب و تضعیف ملت و بیش از همه در دست دولت باشد.

دولت باید با متخلفانی که آبروی کشور را در چشم سایر کشورها، چه در صنعت، چه کشاورزی و خدمات، خدشه دار می کنند، برخورد کند و به ویژه با عوامل اجرایی که سنگ پرتاب می کنند، از مسائل داخلی هراسی ندارند یا کم می آورند.

بی توجهی به این موارد باعث می شود طرفین توافق از چین، روسیه و سایر کشورها کار خود را انجام دهند و چیزی که برای ما باقی می ماند عقب ماندگی و ضرر و مسبب دیگران بودن است.

اگر نمی‌خواهیم چین و روسیه بر ما مسلط شوند و خواسته‌های خود را بر ما تحمیل کنند، اگر نمی‌خواهیم کارگران آن‌ها به نمایندگی از مهندسان بر کارشناسان ما مسلط شوند، اگر می‌خواهیم به عنوان کارگزار بر کار آنها نظارت داشته باشیم، باید خودمان را اصلاح کنیم. ما نمی خواهیم مواد معدنی خود را با قیمت ارزان در اختیار آنها قرار دهیم تا با قیمتی غیر قابل قبول به ما برگردانند و کارشناسان ما صرفاً تماشاگر یا خدای ناکرده با رشوه همراه خواهند بود و باید داخلی باشد. استفاده از انتقال فناوری، اکنون زمان اقدام است. و اگر بخواهیم قدرت چانه زنی به نفع ملت در مشارکت های سرمایه گذاری داشته باشیم، باید از خودمان شروع کنیم و قدرت خود را افزایش دهیم.

ما باید خجالت بکشیم که فقط سرمایه بیاورند و خودشان چند وجهی باشند مثل جاروکردن کف اقیانوس و از این بابت خوشحال باشیم و نتوانیم حق ملت را بگیریم. پس باید خودمان را تقویت کنیم، نه اینکه با هم رقابت کنیم و بجنگیم، بلکه هم افزایی داشته باشیم و یکی و خیلی چیزهای دیگر شویم.

منتقدان، نه آنهایی که مدام آیه ناامیدی را می خوانند، باید راه را نشان دهند، نه اینکه بگویند گم شده و همه چیز تمام است و دولت باید به نفعش گوش کند.

از چین بیاموزید و قدرت بگیرید، از روسیه قبل از پوتین و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی بیاموزید که چگونه قیام کرد و دوباره به یک قدرت بزرگ تبدیل شد. 22 سالگی باخمن بر همه مبارک.