نیاکان ما با جشن‌ها، خداوند را نیایش می‌کردند

صدرالدین طاهری در گفت وگو با مجله زنده خبری، شب یلدا را ریشه در دانش کهن طالع بینی ایرانیان باستان دانست و اظهار کرد: این شب طولانی در انقلاب زمستانی قرار دارد و طولانی ترین شب سال است. آگاهی از این مشکل باعث شد که شب یلدا در نزد ایرانیان به شبی تبدیل شود که به تعبیری طولانی ترین نبرد روشنایی و تاریکی در آن رخ داد و کم کم روزها طولانی تر و شب ها از روز اول کوتاه تر شد. روز را نصرت نور در صبح می گویند روز اول دی را تفسیر کردند.

وی ادامه داد: ایرانیان به این رویداد تقویمی، انقلاب زمستانی می گویند و از آن برای افسانه سازی استفاده می کنند و صبح روز بعد، روز اول دی نیز به نام جشن تولد خورشید نامگذاری شده است که با درگیری همراه است. بین نور و نور در ایران باستان

این اسطوره شناس گفت: میترا یا آنلاین یکی از خدایان باستانی ایران باستان است که هر روز صبح خورشید را بر روی ارابه ای 4 اسبی در آسمان می راند. به علاوه این خدا ناظر بر عهدها و صداقت و راستگویی است که شب را از آن او می دانند. پس مردم تا آخر شب به گفتار و خواندن اوستا گذراندند و لحظه طلوع خورشید صبح روز بعد برایشان بسیار زیبا و باشکوه بود و پیروزی نور و روشنایی را بر تاریکی و ظلم نوید می داد و این باور را تقویت کرد هر چه زمستان طولانی باشد، نور بر آن غلبه خواهد کرد.

دستیار گروه پژوهشی هنر دانشکده هنر و کارآفرینی دانشگاه هنر اصفهان با بیان اینکه نام یلدا در زبان سریانی به معنای تولد است، ادامه داد: این شب آغاز انقلاب بزرگ زمستانی بود که 40 روز به طول می انجامد و منجر به تولد می شود. جشن قرن .. ایرانیان تولد یک نوزاد را از جمله در سومین و هفتمین سالگرد جشن می گرفتند، اما مهم ترین آنها جشن چهل سالگی بود که نوزاد از آب و گل بیرون می آید و زنده می ماند، زیرا در آن زمان بسیاری از نوزادان قبل از 40 سالگی بر اثر بیماری های مختلف می میرند. از آنجا می گذشتند. این جشن چهل روزه را سده نیز می نامیدند و همچنین ایرانیان چهل روز پس از شب یلدا یعنی دهم بهمن ماه تولد خورشید را جشن می گرفتند که آن را سده یا چله بزرگ زمستانی و کلمه چله می نامیدند. ” نیز از این باور ناشی می شود .

یکی از اعضای هیأت علمی دانشگاه هنر اصفهان با بیان اینکه آیین ها و آیین ها به یک ملت هویت می بخشد، همبستگی ایجاد می کند و زمینه ای را فراهم می کند که مردم ریشه های فرهنگی و اعتقادات آبا و اجدادی خود را فراموش نکنند، گفت: کلمه «عید» با کلمه «یسان» است. ” همچنین به معنای عبادت و روشی برای ستایش خداوند است. در واقع اجداد ما به صلاح خدا اعتقاد داشتند و فکر می کردند با این جشن ها با خدا مناجات می کنند.

وی تاکید کرد: کارکرد این آیین ها در دنیای مدرن اگر بیشتر نباشد کمتر از آن نیست. در دنیای مدرن ما تحت تاثیر باورهای مختلف در دنیای بدون مرز هستیم و این باعث شده ریشه های فرهنگی و ملی خود را فراموش کنیم. اگر ملتی در این مسیر زیاده روی کند و سنت ها، باورها و فرهنگ اصیل ملی خود را از دست بدهد، در روند جهانی شدن از بین می رود و ویژگی های ملی، فرهنگ، هویت و در نتیجه استقلال خود را از دست می دهد. بنابراین با بازخوانی آداب و سنن باید آنها را به دیگران به ویژه به نسل های بعدی منتقل کنیم تا دچار بی هویتی و از بین رفتن ریشه های فرهنگی و ملی نشویم.

انتهای پیام